Affet!

Defalarca göz göze gelmiş olmalıyız seninle.
Körlüğümü bağışla!
En son o mavi yeşil suların oralarda
Bakışmıştık susan gözler
Ve konuşan yüreklerle.
Kendi etrafımda dönerdim ben,
Çocuktum bilmez miyim?
Yenice yapmış beni Tanrı
Ve koyuvermiş bilmediğim bir yere.
Ellerimi kollarımı tanıdım ilk evvel,
Sana geline değin.
Tanıyıp tanıyıp da
Bırakıvermek gerekirmiş.
Ve aslında
Hep kendimi ben bildim
Oysaki öyle mi ya?
Dedim ya yenicek doğmuş gibiydim,
Yaşım kemale ermiş olsa da.
Affet beni!
Yokluğumu varlık
Varlığımı ben
Kendimi insan bildiğimden
Tüm bu kördüğümüm.

Affet beni!
Alevler yutana değin
Hep "ben" dedim
Ve kaçırdım seni.
Sonsuz uzayın dönen feleklerinde!
Hep uzaktın bana.
Ah nereden bileyim?
Uzak olanın kendim olduğunu sana.
Aramızda koca bir ben, ben, ben.
Elimde balta varmış, keser varmış.
Vursaymışım o kaskatı balçıktan varlığa!
Putum kendim kendime.

Affet beni!
Büyümedim hala.
Ellerim uzanırcasına anaya babaya,
Uzanıyorum sana.

Affet beni!
Bak dizlerimin üstündeyim şimdi
Bu dünya hep kara etti içimi
Kara gri sisten koca bir perdenin ardından
Seyreyledim ben evreni.

Ah bu savaş!
Yıkılası benlerin
Göklere ulaşmaz çığlıkları!
Ben bir hata imişim
Fakat ya şimdi, ya şimdi?
Aidiyetim yıldızlara!
Aidiyetim yıldızlara!