Uçmak Varken Göklere

Korku nereye kadar bağlayacak kanatlarımızı?
İki kelamı elinden alınan insanoğlu,
Kırık ve burkuk yüreğindeki o koca yalnızlıkla,
Nerelere koyacak sonsuzluğa ulaşmak isteyen ruhunu?
Kim hesabını verecek?
Kim usul usul ağlayarak yastığında
Sabahı edecek?
Kanatları yolunmuş,
Bacakları tutmaz olmuş,
Ruhunun alevi kora dönmüş,
Güneşi, ayı unutmuş,
Koca evreni bir kenara koymuş
Ve küçücük bir şeyin büyük öfkesinin
Esiri olmuş öyle mi?
Göklere sığmaz insanoğlu,
Toprağın kara büyüsünün
Ve de her yerde kol gezen kötülüğün
Kulu olmuş öyle mi?

Hangi küçük şeyleri

Büyük sanıp kendinden

Secde etmiş Tanrıdan gayrısına

Öylesine bir karabasan

Ve öylesine şiddetli bir korkaklıkla

Kaybolumuvermiş bir barbarın rüyasında?

Şiddetli ve öfkeli bir tutulmanın

Nesnesi mi oluvermiş

De uyanamamış bir türlü?

Ah ruhum ve de elllerin ini olmuş zihmim!

Hangi görünmez tel örgüler tutmakta 

Ve sen gönüllü hapistesin

Uçmak varken göklere?