Birkaç kere sevilmişimdir belki ben.
Hiç unutmam babam işten eve geldiğinde,
Bisiklet vardı elinde,
Çok sevindim ama çok.
'Çok başarılı olduğundan aldım'
Deyince babam,
İlkin anlamadım.
Fakat sonradan anladım.
İlk dersimi almıştım.
Koşulu varmış ödüllerin
Ve her çalan zile koşmamalıymışım.
Dedim ya çok az sevildim ben.
Komşunum kızı vardı,
Hani herkesin gözbebeği.
Hiçbir zaman onun gibi olamadım.
Eh olamayacakmışım da hiç.
Böyle böyle gördüm ben trajedideki komediyi
Sizin olsun dedim tüm meslekler
Ve çeşit çeşit rakamlar
İşte o zaman fark ettim
Birkaç kere bile sevilmediğimi.
Her daim mevcut komşunun kızları,
Oysa ki bana bir gülme alıyor görünce onları.
Pek şanlı pek şöhretli,
Fakat gördüm ben asıl yüzleri
Ve onların nezdinde insanların çirkinliğini.
Hiç sevilmemişim ya meğer ben
Bu da tam doğru değil.
Rüzgarın sesi sevdi gibi beni.
Uğulduyor kulağımda öğütleri.
Yağmur arkadaşım oldu
Bulutlarla beraber.
Ve nazlı nazlı sallanan ağaçlar
Üzerindeki baykuşlarla
Selam mı ettiler bana
Yoksa ben mi sandım öyle?
Konuşacak gibi oldum onlarla.
Tam anlaşamasak da galiba hissettim;
Tatlı tatlı gülümsemelerini.
Ve ardımdaki taş
Bir kez olsun inlemedi benim yükümden
Ne de şu ulu dağ sessiz kaldı gözyaşlarıma.
Sevildim galiba ben.
Sessizce!
Ama öylesine güzel ki
Siz hiç sevmeseniz de olur .
0 yorum: