Vatan

Uyuyakalmışım sahilde,
tatlı tatlı dalgalanan maviliklerde,
uyandırmaya çalışmışlar çok
hiç oralı olmamışım.
Ben uyurken yıllar yıllar boyu,
altımdaki hasırı almışlar önce,
hafiften batmış taşlar,
aldırmamışım.
Şemsiyemi çalmışlar,
kurumuşum güneşin altında,
akken karaya dönmüşüm,
susamışım da çok,
farketmemişim.
Başımdaki şapkayı da almazlar artık derken,
bir bakmışım o da gitmiş,
dert etmemişim.
Okuduğum kitabı aşırmışlar,
yediğim aşımı,
aç kalmam ben derken
acıkmışım yavaştan,
umursamamışım.
Denizde balık bitmiş ben uyurken,
ağaçlardaki kuşlar, kümesteki tavuklar eksilmiş,
aldığım nefes dahi kirlenmiş,
hadi ordan demişim hadi oradan,
fakat eziyet çeken bir hayvanı
ta karşıdan görünce
uyandım ben,
çünkü ben belki de tüm kötülüklerin anasıyım
diğer tüm insanlıkla beraber,
her türlü kazığı atsak birbirimize
ruhum ne duyar ne aldırır,
fakat eziyet çeken bir hayvan için
suçsuz, günahsız bir gariban için
akan sular durmalı, güneş içinden patlamalı
saçmalı ateşlerini, alev alev yakmalı
dağlar yarılmalı ve dışarı akmalı.
uyandım ben de işte
ne kendim için, ne de geride kalan insanlık için
sadece o kadar eziyete rağmen
masumca bakan bir çift göz için.

Esindaş